0
0
Hittegolf in België. Temperaturen aldaar gaande tot 40°C of net iets meer, ’s nachts amper lager dan 25°C. Zo weet men in mijn vaderland hoe het voor mij was toen ik me in Tennant Creek bevond, als tussenstop op mijn trip door het sublieme Northern Territory. Toen was het voor mij zomer en voor mijn landgenoten winter. Op dit moment is het omgekeerd.
Winter in Australië dus. In juli. Bovenstaande foto nam ik eergisteren in Darling Harbour (Sydney). Jawel, een schaatspiste in juli. Een moeilijk te vatten beeld. Twee weken geleden had ik hetzelfde ook al gezien in Canberra. “Is het nu winter of juli”, dacht ik. “Beide”, was het antwoord dat ik mezelf maar gaf.
Gedurende iets meer dan vier maanden had ik in de regio Canberra verbleven toen ik er vorige maandag met een klein hartje vertrok. De Australische hoofdstad bleek tot dan – en naar mijn vermoeden nu nog altijd – de koudste regio van het land te zijn, niet toevallig vrij dicht gelegen van de Snowy Mountains, het enige skigebied alhier. Tijdens mijn laatste weken op de boerderij werd ik geregeld wakker met vriestemperaturen, -6°C het dieptepunt zijnde.
Vorige maandag verliet ik dus Canberra en trok ik naar Sydney. Niet dat ik per se naar Sydney wilde, neen, het is gewoon goedkoper om vanuit Sydney naar Cairns te vliegen dan vanuit Canberra en Cairns zou nu eenmaal mijn volgende stop worden. Sinds vanochtend is het dat ook.
Winter in Canberra? Vriestemperaturen, lange broek, één of twee t-shirts en twee truien.
Winter in Sydney? Frisjes, lange broek, t-shirt en één trui.
Winter in Cairns? 25°C, korte broek, 1 t-shirt. Hoezo, winter?
Cairns is drieënhalf uur noordwaarts vliegen van Sydney en dat laat zich dus voelen aan de temperaturen. Het is aangenaam om me terug in wat warmere oorden te bevinden. Ik zal hier acht dagen verblijven en daarna trek ik zuidwaarts, langs de Oostkust terug naar Sydney, maar hierover volgt in een volgende blog meer. Tijdens mijn acht dagen hier zal ik proberen nog wat zaken van de Australische bucket list te schrappen. Gaan duiken in het Great Barrier Reef onder andere, maar ook een bezoekje brengen aan het oudste regenwoud ter wereld, het Daintree Rainforest. Twee absolute musts die ik volgende week hoop te kunnen inplannen.
Een pak interessants te doen dus, maar een pak dubbele gevoelens ook. Enerzijds wil ik nog zo veel mogelijk genieten van de laatste weken Down Under, maar anderzijds voel ik een pak gemis. Ik mis de eerste kennismakingen in Sydney, de groep van de rondreis door het Northern Territory, het appartement in Sydney, het Kerstfeestje in Sidebar, de uitgangsavonden, de filmavonden in het huis in Melbourne, de voetbalavonden in Bungendore, noem maar op. Het leven is een pak aangenamer als je het kan delen met anderen, dat moge duidelijk zijn.
Volgende zaterdag 11 juli komt dat hopelijk terug, al is het maar voor even. Dan verlaat ik Cairns dus door – opnieuw met Topdeck – rond te gaan reizen. In november-december ging ik dus met een gegidste Topdecktour van Darwin naar Melbourne, nu ga ik met een al even gegidste Topdecktour van Cairns naar Sydney. Wat snorkelen, wat zonnen, wat zwemmen, wat genieten, in het gezelschap van een groep die hopelijk niet al te groot zal zijn, net als vorige keer.
De voorbije week voelde aan als een keerpunt op vele vlakken. Er is het feit dat ik nu als een (theoretische) dertiger bestempeld wordt. Er is het feit dat mijn reisglas nu meer als halfleeg dan als halfvol aanvoelt en ik tegen wil en dank aftel naar het einde in plaats van vooruit te kijken naar wat nog komt. Er is het feit dat ik al dan niet naïef solliciteer voor droomjobs alhier in de hoop een kans te versieren om carrièregewijs een nieuwe weg te kunnen inslaan.
Het gevoel dat een nieuw tijdperk aanbreekt, maar ook een pak gevoelens van gemis dus. Heimwee naar misschien wel de mooiste tijden van mijn leven, maar hoop voor nog meer van dattum. Positieve en negatieve gevoelens verdomd dicht bij elkaar, in een kluwen dat enkel tijd kan ontwarren..
Average Rating