0
0
Ik voel me intussen alsof ik ‘the point of no return’ voorbij ben. Niet dat ik niet meer zal terugkeren naar België, zo bedoel ik het niet. Wel dat ik begonnen ben met werken en nu 88 dagen of 3 maanden volle bak dat zal doen. Geen weg terug: ik ben eraan begonnen en ik doe voort ook! Al was het best wel een lastige start. Zowel mentaal als fysiek..
Vorige woensdag was mijn voorlopig laatste dag in Canberra. Veel deed ik er niet meer behalve – opnieuw – wat rondwandelen. Eerst naar het Australian Institute of Sports om daar wat info in te winnen over de jobmogelijkheden aldaar en dan teruggekeerd om nog eens langs ANZAC Parade, Blamey Square en de Carillon te passeren. Raar genoeg voelde ik me wat nostalgisch. Voor het eerst verliet ik een Australische stad met een gevoel van “dju, hier had ik nog wel wat langer willen blijven”. Misschien omdat het vertrek nu anders zou zijn: niet om te reizen maar om te werken..
Donderdagochtend was het zover. Ik nam de bus naar Bungendore en werd daar opgepikt door Brad en Al. Brad is de manager van ‘Gidleigh Station’, Al is de enige andere voltijdse betaalde werknemer hier op deze boerderij van zo’n 2500 hectare groot. De boerderij heeft schapen, zwijnen, vee, een groententuin, truffelbomen, een vijftal gedeeltes die in onderaanneming aan andere families verhuurd zijn om te runnen en dan nog een grote ‘homestead’ (met 14 slaapkamers volgens Al!) die binnen een tweetal weken gebruikt zal worden door rugbyspelers die in Bungendore een benefietmatch komen betwisten en die nu volop gerenoveerd wordt in voorbereiding daarop.
Het was een erg mistige en miezerige ochtend, die donderdag, en op zo’n moment aankomen ergens te velde om te merken dat je zelf gehuisvest zal worden in het “backpackersgedeelte” dat bestaat uit een soort heel basic veredelde tuinhuisjes… Even schrikken. Ik zal tijd nodig hebben om hieraan aan te passen. Verder is het leefgedeelte best wel groot en bevat het een tv, dvd-speler en biljarttafel, maar is het érg koud. De keuken is niet zo groot maar heeft alles wat van een keuken kan verwacht worden. Het geheel is echter verre van proper, net zoals de slaapkamers… Alles is in hout opgetrokken en het stof ligt overal vingerdik op. Het bed is een houten plank op vier poten met daarop een matras. Gelukkig is er in die slaapkamers wel een elektrisch vuurtje. Dat is écht wel nodig. En het sanitair… Don’t get me started on that. Een apart kot voor 4 toiletten, een apart kot voor de douches. Het doucheblok is op 10 meter van het slaapkamerblok, het toiletblok is zo’n 50 meter van de leefruimte en slaapkamers verwijderd en beiden zijn ook heel simpel uit hout opgetrokken. Op de camping in Brazilië tijdens het WK Voetbal vorig jaar waren ze een pak beter en properder en wetende wat een kritiek er in de Belgische pers op gekomen is vanwege de mensen die er verbleven, wil dat wel wat zeggen! Verder is hier ook totaal geen wifi, wat betekent dat ik gedurende drie maanden niet zal kunnen skypen en dat steekt toch ook wel wat. Had ik maar een tablet gekocht waar 3G-verbinding ook op mogelijk was.. Dan maar mijn Australische gsm als wifi-hotspot gebruiken en hopen niet te veel data op te gebruiken..
Soit, over de job zelf dan. Heel plezant en intensief! Gezien de farm zo groot is, gebeuren alle verplaatsingen hier met ute’s (4×4 pick-ups) of per quad of motor. Met de motors heb ik nog niet gereden, met de quads en de ute’s wel. Twee minuten wennen aan het aan de verkeerde kant van de ute zitten om hem te besturen maar daarna lukt dat wel. De quads zijn ook niet moeilijk te besturen, al is het wel opletten geblazen op de kiezel- of aardwegen op het domein.
Qua takenpakket heb ik me op mijn eerste dagen bezig gehouden met het besproeien van het wiet tussen de truffelbomen, het verhuizen van hondenhokken, het leren hoe de kranen hersteld moeten worden als er een lek is, hagen scheren, hout hakken, een massa rotsblokken versleuren, zo’n zaken. De komende weken en maanden zal er nog onkruid gewied moeten worden, dieren gevoederd, muren geschilderd, het vee gedreven, hekkens hersteld, noem maar op. Een pak verschillende zaken en dat maakt het boeiend.
Het betekent wel ook dat ik hier gigantisch met mijn hoofd tegen de muur ben gelopen in mijn eerste dagen. Ik ben negenentwintig jaar en besefte meer dan ooit dat ik niets kan, niet handig ben, niet voor mezelf kan instaan. Wat als ik in België al alleen was gaan wonen? Hoe zou ik het bijvoorbeeld hebben aangepakt als ik pakweg een lek aan een kraan had en niet wist hoe dat op te lossen? Ik mis dergelijke basiskennis en dat had ik jaren geleden al moeten beseffen. Toch wel een serieus klopke gekregen dus.
Echter, het motiveert me ook wel. Ik zal bewijzen dat ik wél voor mezelf kan zorgen. Ik weet niet hoe, gewoon al doende waarschijnlijk. Ik moet en zal deze drie maanden doorstaan. Voor mezelf en voor dat 2e jaar visum. In die tijd hoop ik enorm veel bij te leren. Hoop ik me te bewijzen tegenover iedereen die mij onderschat, mezelf vooral. Hoop ik te leren koken. Hoop ik ooit écht in staat te zijn een eventuele tuin bij een eventueel eigen huis te kunnen onderhouden. Een wake-up call die ik absoluut nodig had en waarvoor ik in feite ook gewoon naar Australië was gekomen. Om volwassener te worden en beter voor mezelf te kunnen instaan.
Ik vraag me alleen nog af wat ik in godsnaam met mijn vrije tijd hier zal doen. Hier is echt wel niets in de nabije omtrek. De eigenaar van de boerderij is ook eigenaar van een hotel/bar in Bungendore dus misschien kan ik tijdens weekends of op andere vrije dagen daar nog wat gaan werken. Verder is Canberra amper een klein uurtje van hier en Canberra voelt na mijn twee weken verblijf daar aan als mijn nieuwe comfort zone, de plaats waar ik op kan terugvallen als ik het hier even moe zou zijn of gewoon om simpelweg nog eens een douche te kunnen nemen in een deftige badkamer. Naar het schijnt sta je van hieruit ook in anderhalf uur aan de zee en de receptioniste van YHA Canberra raadde me al twee stranden aan (Broulee en Rosedale) die naar het schijnt erg mooi zijn. Echter, hier blijven, terwijl er geen wifi is en er op de Australische tv meer reclame te zien is dan iets anders, dat zou toch ook wel serieus kunnen tegenvallen. Al is die tv toch zeker al positief. Vandaag (zaterdag, dus weekend) keek ik zo bvb naar Australië-Schotland op het WK Cricket terwijl ik gisterenavond de voetbalwedstrijd Western Sydney Wanderers vs. Melbourne Victory zag. Morgen kan ik ook de F1 Grand Prix van Melbourne volgen!
Verder hoop ik dus toch wel dat ik ergens in de buurt een plaats met wifi zal vinden. Ja, ok, ik ben wat internetverslaafd, ja. Echter, het idee dat ik zou moeten wachten tot pakweg 23-24 april (wanneer ik naar Canberra ga voor ANZAC Day) om terug te kunnen skypen met mijn familie, dat is toch ook geen leuk besef. Ik weet niet hoe ik deze drie maanden zal doorstaan, wat ik hier zal doen. Al was mijn eerste vrije dag vandaag best wel plezant en vallen de twee andere hier verblijvende backpackers (Arne en Jacopo) gelukkig ook goed mee. Jacopo schijnt trouwens een goeie kok te zijn, dus misschien kan hij me de kneepjes daarvan leren.
Het zal allemaal wel goed meevallen. Na mijn derde dag hier is de shock van de verandering van donderdagochtend voorbij. Ik voel me hier stilaan wat meer op mijn gemak. Het komt goed, sowieso. Niet dat ik alles al gewoon ben of na drie dagen al alles geleerd heb wat ik wilde leren, natuurlijk niet, maar ik heb wel terug wat vertrouwen bij.
Dit is meer dan ooit avontuur. Dit is meer dan ooit werken aan mezelf. Dit is meer dan ooit leren. Dit is meer dan ooit op mijn eigen benen staan. Dit is meer dan ooit volwassen worden. Dit is – hopelijk – meer dan ooit zelfvertrouwen kweken. Ik heb dit nodig. En ik zal het vervolmaken ook. Geen twijfel daarover.
‘Gidleigh Station’, op een twintigtal minuutjes van Bungendore..
Average Rating