0
0
Van die foto’s die je op de Facebookpagina’s van anderen ziet en waarbij je zoiets hebt van “ik wil er ook zo een”. Die heb ik nu, zie hierboven.
Van die momenten die even je adem wegnemen. Vandaag, de Blue Mountains.
Het was een vrij last minute beslissing, maar het stond sowieso op mijn lijst van zaken die ik nog moest doen en gezien ik hier dit weekend nog in mijn eentje in Sydney ben en toch zit te wachten op het bankwezen dat mijn geld naar mijn Australische rekening moet overzetten zodat ik mijn trip naar Darwin kan betalen, besloot ik maar om het nu te doen. Enfin, gisteren, zaterdag 8 november.
Een busrit naar de Blue Mountains, gaan zien of het daar zo prachtig is als men zegt, de ‘Three sisters’ en de Wentworth Falls gaan bezichtigen en daarna terugkeren. Dat is wat ik verwacht had en dat leek me zeker te doen op een dag, afhankelijk van hoe ver dat park zich van Sydney bevindt.
Het werd meer dan dat, zo veel meer.
Exclusief de chauffeur/gids waren we met eenentwintig om in het minibusje plaats te nemen. Onderweg naar de Blue Mountains stopten we aan de rand van de Nepean rivier, blijkbaar de locatie waar in 2000 de roei- en kajakwedstrijden plaats vonden tijdens de Olympische Spelen. Ja, gewoon een stuk grasveld met wat voor picknicks voorziene tafeltjes en een parking en openbare toiletten, maar voeg daar de woorden “Olympische Spelen” aan toe en het is voor mij al niet meer “gewoon”. Enfin, nu ook weer niet dat er daar ook maar iets overschiet dat aan het Olympische verleden van dat stuk rivier moet doen denken..
Daar ter plaatse gaven we onze vouchers aan chauffeur/gids J.B. (John Bedwell, maar we mochten/moesten J.B. zeggen) én betaalden we nog wat extra voor de optionele Scenic World. Een of andere sightseeing tour door de Blue Mountains waarvan we op voorhand niet wisten dat het ook een optie was voor vandaag, maar dat we er dan maar bij namen omdat iedereen dat deed en omdat we zoiets hadden van “waarom niet”. We zouden het ons later die dag absoluut niet beklagen.
Onze eerstvolgende stop was Lincoln Rock, de locatie waar bovenstaande foto genomen werd. Ok, het is niet zoals Trolltunga in Noorwegen, maar ergens kan je het er wel mee vergelijken. Een stuk kale rots temidden natuurgebied met een adembenemend zicht. Meer dan een welgemeende “Wow..” kon ik niet uitbrengen. Het weer zat ook mee en maakte het geheel zo ongelooflijk mooi..
Van daar ging het richting Wentworth Falls. Deze gingen we bekijken via een wandelroute die blijkbaar ooit door Charles Darwin was bewandeld en die ons leidde naar uitkijkpunt Princes Rock. De watervallen waren minder dan verwacht, vooral dan qua hoeveelheid water. Het nam niet weg dat we ook van hieruit een prachtig zicht hadden op dit stuk regenwoud. Mount Solitary bijvoorbeeld lag er verdomd mooi bij..
In Leura stopten we voor de lunch (die blijkbaar niet in het pakket inbegrepen was, ondanks anders aangekondigd) en daarna reden we door naar ‘Scenic World‘. Dit bleek te gaan om twee kabelbanen, de steilste trein ter wereld en een wandelweg langs – onder andere – een vroegere koolmijnsite. Vanuit de kabelbanen heb je een knap zicht op de ‘Katoomba Falls’, de ‘Three Sisters‘ en ‘Mount Solitary’. We gingen met die kabelbanen wat lager de vallei in voor een wandeling door het park langs onder meer dus die bewuste mijnschachtingang tot aan het treinstationnetje waar we het steilste treinspoor ter wereld namen. Het is slechts een 300 meter lang, maar de hellingsgraad is wel 52°… Zo kwamen we terug aan het beginstation en stapten we opnieuw de bus in. “Dat was het dan”? Neen! Er was nog meer!
Op de terugweg naar Sydney stopten we eerst nog in Lawson. Daar kregen we uitleg bij een aboriginaltekening die werd teruggevonden op een stuk rots. Het stelde een kangaroo voor die normaal enkel wat lager in de vallei voorkomt en te groot is om in dit hoger gelegen stuk te geraken. Waarschijnlijk was het beest hogerop gejaagd door aboriginals en dan gedood (getuige de speer door zijn/haar lijf) en verorberd bij een belangrijke ceremonie. Of dat wordt zo toch vermoed. De tekening zou enkele duizenden jaren oud zijn en dat op zich spreekt sowieso al tot de verbeelding.
Hierna reed het minibusje terug naar Sydney. Naar heel Sydney? Neen, naar een heel klein stukje ervan dat in 2000 de wereld over de vloer kreeg: het Olympisch park. Mijn hartje ging nog wat sneller slaan. Een prachtig natuurpark gezien in Australië, een duizenden jaren oude aboriginaltekening gezien en nu ook nog dit? Topdag! We stopten wel niet in het Olympisch park maar reden er gewoon door met wat uitleg van J.B. Hier keer ik sowieso nog eens naar terug, misschien voor het optreden van de Foo Fighters in het Olympisch stadion (nu ANZ Stadium) in februari, misschien voor de Asian Cup in januari, misschien voor beide.
Het busje stopte aan het ferryplatform van Sydney Olympic Park. We zouden dus niet al rijdend maar wel al varend terugkeren naar Sydney! Alweer een extraatje dat ik niet verwacht had… Al varend naar de skyline van ’the harbour city’ sprak ik met dagtripgenoten Kapo, Renske en Daniel-zeg-maar-Danny af om ’s avonds in Darling Harbour iets te gaan drinken, dus dat eerdere plan voor een rustig weekendje was ineens ook afgeschoten.
Terug in Sydney werd een prachtige dag afgesloten met eerst het doen van de was (waardoor ik het wekelijkse vuurwerk in Darling Harbour miste) en daarna iets gaan drinken in eerst Darling Harbour en later ‘Scubar’, gezien onze eerste keuze (‘The Scary Canary’) gesloten was. In ‘Scubar’ kwam ik dan nog Vicki, Ben en Scott tegen, Engelsen die ik op surfkamp leerde kennen. Ineens met hen afgesproken om vandaag wat te gaan chillen op Manly Beach. En hoe dat verlopen is, dat lezen jullie waarschijnlijk in de volgende blog! Cheers!
Average Rating